Muzyka

Jeszcze jeden Żorżyk, ale jaki!

Galimatias stylistyczny, ale znakomity.

Barry Adamson to też basista (choć dziś już bardziej muzyczna instytucja). Grał m.in. u Nicka Cave’a w Bad Seeds. Jednak dwadzieścia lat temu postanowił działać na własny rachunek. W 1989 r. ukazał się jego debiutancki album „Moss Side Story” i od razu wywołał zamieszanie. Była to muzyka do filmowego czarnego kryminału, którego nigdy nie nakręcono.

Galimatias stylistyczny składający się w znakomitą całość. Blisko dwadzieścia lat po debiucie Barry Adamson częstuje nas swoją najnowszą, doskonałą płytą „Back to the Cat”. Artysta w dalszym ciągu poszukuje idealnego filmu, wabiąc go swoją intrygującą muzyką. Tak jak u Wootena, nie ma tu granic między gatunkami. Słychać knajpę, jazz, pop, rocka i przede wszystkim wszechobecną gęstą atmosferę mrocznego thrillera. Często, kiedy autorem, producentem i wykonawcą jest ta sama osoba, myślimy, że raczej chodzi o skok na kasę, a nie o sztukę.

W tym przypadku nic bardziej mylącego. Tytuł za tytułem, fantastyczne pomysły muzyczne, urzekające aranżacje i perfekcyjne wykonanie. Mistrzowska płyta, ponadczasowa i pokazująca, jak dalece możliwości lekkiej muzy przekraczają beznadzieję naszych list przebojów.
 

Barry Adamson, Back to the Cat, Central Control 2008

  
 

Reklama

Czytaj także

null
Społeczeństwo

Życie seksualne polskich księży. Michałowe z plebanii odchodzą, wchodzą tinderowe

Młodzi księża są bardziej aspołeczni, stałe związki to dla nich wyjście ze strefy komfortu. Szukają relacji na portalach społecznościowych. Przelotnych, bez zobowiązań – mówi Artur Nowak, autor reportaży „Plebania” i „Zakrystia”.

Joanna Podgórska
16.03.2025
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną