„Drugi utwór fabularny w dorobku reżyserki niby różni się wszystkim od wcześniejszego o trzy lata debiutu »Córki dancingu«: tematem, konwencją gatunkową, doborem współpracowników, ze scenarzystką na czele. Oba filmy łączy jednak to tajemnicze »coś«: siła osobowości reżyserki, przebijająca się na ekran” – uzasadnia Tadeusz Lubelski. „Fuga”, która przyniosła w tym roku nominację Agnieszce Smoczyńskiej, miała premierę na festiwalu w Cannes w prestiżowej sekcji Tydzień Krytyki i z miejsca podbiła serca publiczności. To odważna bergmanowska opowieść o 30-letniej kobiecie cierpiącej na fugę dysocjacyjną, zaburzenie, które powoduje całkowitą lub częściową utratę pamięci. „Chłodny z wierzchu, a w środku rozżarzony emocjami, niczym martenowski piec; dramat Smoczyńskiej zadaje fundamentalne pytania o kobiecą tożsamość, o dyktat ról społecznych, o tęsknotę za anarchicznym niezdefiniowaniem, za ucieczką od bycia żoną, córką, matką” – chwali Małgorzata Sadowska.
Agnieszka Smoczyńska urodziła się w 1978 r. we Wrocławiu i od zawsze chciała być aktorką albo reżyserką. Uczęszczała do liceum o profilu filmowym. Studiowała historię sztuki w Poznaniu, potem kulturoznawstwo we Wrocławiu, asystując jednocześnie u Mikołaja Grabowskiego, a gdy dostała się na Wydział Reżyserii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach – u Krystiana Lupy. Inspirował ją teatr i dokument. Jej pierwsza etiuda studencka „Pieniążki” jest poświęcona dzieciom, które utrzymują rodziny, kolejna, „Kapelusz” na podstawie opowiadania Kazimierza Brandysa, opowiada o chłopcu wychowywanym przez despotycznego ojca. Potem pracowała z Robertem Bolestą – nad „3 Love” i krótkometrażową „Arią Divą” według opowiadania Olgi Tokarczuk, a także nad debiutem fabularnym „Córki dansingu”, feministycznym horrorem o dorastaniu i inicjacji, skrzyżowanym z musicalem.