Wojciech Smarzowski: Na weselach nie tańczę

ZDZISŁAW PIETRASIK: - Czy reżyser nagradzany, tak jak pan ostatnio, dostaje dużo propozycji?

WOJCIECH SMARZOWSKI: - Sporo, przyznaję. Poszło po orderach. Rzadko jednak są to propozycje sensowne. Mógłbym na przykład w miarę szybko wyreżyserować komedię romantyczną na bazie jakiegoś badziewiastego scenariusza. Na szczęście dzięki nagrodom jestem w komfortowej sytuacji materialnej: nie muszę gimnastykować się dla pieniędzy. Pracuję spokojnie nad własnymi projektami. Teraz piszę scenariusz filmu "Drogówka", o policjantach.

Kino drogi?

Nie, akcja toczy się w Warszawie. Historia podobna do tej z "Wesela". Równie szeroko opowiadana, nawet więcej wątków. Idea filmu jest taka, że naprawianie świata należy zacząć od siebie. Później po raz kolejny chciałbym wrócić do scenariusza "Dom zły", który kiedyś napisaliśmy z Łukaszem Kośmickim. To echo "Niespodzianki" Huberta Rostworowskiego, przeniesionej w realia 1978 r. Był to rok, w którym Polacy wymyślili samochód Polonez, odgrywający w filmie ważną rolę... Na razie, upraszczając, teza filmu jest taka, że zło rodzi zło.

A "zło dobrem zwyciężaj"?

Napisaliśmy scenariusz bardzo dawno temu, dzisiaj widzę więcej światła, więc będę chciał wprowadzić poprawki. Zrównoważę zło.

Skąd ten przypływ wiary?

Wiele się zmieniło w moim życiu. Mam rodzinę, mam syna, nakręciłem "Wesele", dostałem Paszport... Mam sporo planów: chciałbym zrobić film dla dzieci.

Dla syna?

Tak, dla syna.

To dobry wątek na zakończenie rozmowy. Więc teraz możemy wrócić do "Wesela" i szargania świętości.