Ania z zielonej wyspy

Recenzja serialu: „Ania, nie Anna (Anne with an E)”, reż. Niki Caro

16 maja 2017

Amybeth McNulty jako nowa Ania Shirley (oraz R.H. Thomson jako Mateusz Cuthbert) Netflix / materiały prasowe

W tle zapierająca dech sceneria kanadyjskiej Wyspy Księcia Edwarda końcówki XIX w.

Nowa, zrealizowana z rozmachem, do jakiego przyzwyczaił swoich widzów Netflix (tu z pomocą CBC), ekranizacja klasycznej serii powieściowej o Ani z Zielonego Wzgórza, osieroconej dziewczynce o wielkim sercu, wielkiej wyobraźni i nieposkromionym języku, która przez pomyłkę trafia na farmę prowadzoną przez starzejące się rodzeństwo Cuthbertów (Geraldine James i R.H. Thomson) i dzielnie walczy o ich miłość, przychylność otoczenia i swoje miejsce na świecie. Amybeth McNulty, płomiennoruda, 15-letnia, ale już doświadczona aktorka, by dostać szansę zagrania Ani Shirley, musiała ponoć pokonać 1800 konkurentek. Wygrana McNulty nie dziwi – jej Ania jest wybuchową mieszanką radości życia (mimo koszmarnych wspomnień z dzieciństwa, które oglądamy w przebitkach), uporu, inteligencji i skłonności do melodramatyzowania – wynik lektur, które pomagały jej uciekać od rzeczywistości.

Ania, nie Anna (Anne with an E), według powieści Lucy Maud Montgomery, Netflix, od 12 maja

Polityka 20.2017 (3110) z dnia 16.05.2017; Afisz. Premiery; s. 67

Oryginalny tytuł tekstu: "Ania z zielonej wyspy"

seriale

Aneta Kyzioł

Studiowała Wiedzę o Teatrze w Akademii Teatralnej w Warszawie i podyplomowe dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Publikowała w branżowej prasie teatralnej. Czytelniczka „Polityki” od 16. roku życia, w redakcji od 2004 r. Pisze głównie o teatrze i telewizji, jest zastępczynią kierownika działu Kultury i współredaktorką działu Ludzie i style.