Był Tell, nie ma Tella

Recenzja spektaklu: „Wilhelm Tell”, reż. David Pountney

30 czerwca 2015

Wojtek Gierlach (Gesler) i Károly Szemerédy (Wilhelm Tell) Krzysztof Bieliński / materiały prasowe

Ostatnia opera, jaką autor „Cyrulika sewilskiego” napisał w życiu, otwiera nowe ścieżki w tym gatunku i szkoda, że po niej przestał w nim tworzyć. Emocje, zmysł dramaturgiczny, a zarazem wirtuozowskie wymagania tego dzieła sprawiają, że jest zarazem wdzięcznym i niezmiernie trudnym obiektem do wystawiania. W Polsce powojennej pojawia się na scenie warszawskiej po raz pierwszy dzięki Davidowi Pountneyowi, reżyserowi od kilku lat zaprzyjaźnionemu z Polską (wystawiał m.in. „Króla Rogera” Karola Szymanowskiego oraz dwie opery Mieczysława Weinberga), obecnie dyrektorowi opery w walijskim Cardiff; tam też inscenizacja ujrzała w zeszłym roku światło dzienne, ale z zupełnie innymi solistami. O ile samo wystawienie, w którym zasadniczą rolę grają ogromne plansze z rusztowaniami i długi stół, nie jest specjalnie atrakcyjne, o tyle kilka głosów w międzynarodowej obsadzie jest interesujących.

Gioachino Rossini, Wilhelm Tell, reż. David Pountney, Opera Narodowa

Polityka 27.2015 (3016) z dnia 30.06.2015; Afisz. Premiery; s. 77

Oryginalny tytuł tekstu: "Był Tell, nie ma Tella"

opera

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.