Dramat rodzinny z uciętą głową

Recenzja spektaklu: „Salome”, reż. Mariusz Treliński

29 marca 2016

Scenę tańca Salome zastępują tu wspomnienia z traumatycznego dzieciństwa. Krzysztof Bieliński / materiały prasowe

Wielkim plusem spektaklu jest jego przygotowanie muzyczne przez dyrygenta Stefana Soltesza.

W interpretacji reżysera oraz dramaturga Piotra Gruszczyńskiego bohaterka opery Richarda Straussa, opartej na sztuce Oscara Wilde’a, była w przeszłości ofiarą pedofilii i stąd jej, nazwijmy to tak, niestandardowe zachowania. Całość stosunków rodzinnych Heroda, Herodiady i Salome (jej córki, a jego bratanicy i zarazem pasierbicy) uległa totalnemu rozkładowi: konflikty i agresja to ich podstawa. A mimo to żądanie Salome, by w zamian za taniec (którego zresztą w spektaklu nie widzimy, zamiast niego mamy pokaz kilku scenek z traumatycznego dzieciństwa bohaterki) otrzymać głowę Jochanaana, proroka, który ją brutalnie odrzucił, sprawia, że Herod jakby budzi się z zamroczenia i nabiera odrazy do morderczyni.

Richard Strauss, Salome, reż. Mariusz Treliński, Teatr Wielki-Opera Narodowa

Polityka 14.2016 (3053) z dnia 29.03.2016; Afisz. Premiery; s. 83

Oryginalny tytuł tekstu: "Dramat rodzinny z uciętą głową"

Mariusz Treliński

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.