Reżyser, obserwator z zewnątrz, swoje mocne diagnozy owija w bawełnę: mnoży dystans, cudzysłowy, nawiasy, przez co spektakl męczy, jednocześnie pozostawia chłodnym.
Dużo się ostatnio pisze o bańkach – o zamykaniu się w grupach ludzi myślących podobnie, co utrudnia spojrzenie na rzeczywistość z innej niż własna perspektywy. Twórca ze Szwecji Markus Öhrn potraktował metaforę dosłownie – bohaterowie „Sonaty widm” noszą olbrzymie głowy z papier mâché, które zawężają ich świat do własnych myśli. Ale to zamknięcie we własnej głowie to także cena, jaką bohaterowie sztuki płacą za awans społeczny. Rewersem zmiany tożsamości jest strach przed upadkiem, przed – niejako – demaskacją, pokrywany poczuciem wyższości czy agresją.
August Strindberg, Sonata widm, reż. Markus Öhrn, Nowy Teatr w Warszawie
Polityka
5.2017
(3096) z dnia 31.01.2017;
Afisz. Premiery;
s. 69
Oryginalny tytuł tekstu: "W bańce"