Do trzech razy sztuka

Recenzja spektaklu: „Les Misérables”, reż. Zbigniew Macias

24 października 2017

Łódzki teatr zmierzył się z materiałem, który trudno zepsuć. Michał Matuszak / materiały prasowe

Nędznicy znów okazali się bogaci.

Myślę, że nie byłoby wielkich protestów, gdyby ogłoszono „Les Misérables” najwspanialszym w historii musicalem. Światowa premiera miała miejsce w 1980 r., a w Polsce wystawiany był dwukrotnie: w 1987 r. w gdyńskim Teatrze Muzycznym (reż. Jerzy Gruza) oraz w 2010 r. w stołecznej Romie. I za każdym razem były to realizacje wyśmienite, wysoko zawieszające poprzeczkę. Łódzki teatr z jednej więc strony mierzył się zarówno z polską, jak i światową legendą, zaś z drugiej – z materiałem, który trudno sknocić. Wszystko tu bowiem zostało stworzone perfekcyjnie, od scenariusza począwszy, a na genialnej wprost muzyce Claude’a-Michela Schönberga kończąc (wychodząc z teatru trudno się zdecydować, który song nucić pod nosem). Jak sobie poradzono?

Les Misérables, reż. Zbigniew Macias, Teatr Muzyczny w Łodzi

Polityka 43.2017 (3133) z dnia 24.10.2017; Afisz. Premiery; s. 65

Oryginalny tytuł tekstu: "Do trzech razy sztuka"

musicale

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.