Druidzi jak Wiedźmin

Recenzja spektaklu: „Norma”, reż. Laco Adamik

7 listopada 2017

Katarzyna Oleś‑Blacha (na pierwszym planie) w roli tytułowej. Łukasz Łuszczek / materiały prasowe

W tej operze ważną rolę odgrywa chór, który staje na wysokości zadania.

Reżyser Laco Adamik, scenografka Barbara Kędzierska i autorka kostiumów Maria Balcerek zbudowali spektakl, który ani nie stawia akcji na głowie, ani jej nie uwspółcześnia. Umieszcza ją w abstrakcyjnej, symbolicznej przestrzeni (może poza sypialnią Normy w środkowych scenach, gdzie łoże jest zupełnie zwyczajne); Druidzi występują w kostiumach i z dredami (które ma nawet jedna z głównych bohaterek Adalgisa) jak w „Wiedźminie”, a Rzymianie mają białe kostiumy, nie togi.

Vincenzo Bellini, Norma, reż. Laco Adamik, Opera Krakowska

Polityka 45.2017 (3135) z dnia 07.11.2017; Afisz. Premiery; s. 83

Oryginalny tytuł tekstu: "Druidzi jak Wiedźmin"

Laco Adamik

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.