Niezborny sen Melizandy

Recenzja spektaklu: „Peleas i Melizanda”, reż. Katie Mitchell

30 stycznia 2018

Reżyserka Katie Mitchell osadziła operę Debussy’ego w poetyce snu. Krzysztof Bieliński / materiały prasowe

Brytyjska reżyserka teatralna i operowa, która przygotowała spektakl w koprodukcji Opery Narodowej z Festiwalem w Aix-en-Provence, zmieniła treść opery Debussy’ego opartej na symbolistycznym dramacie Maeterlincka. Zamiast opowieści o tajemniczej kobiecie znalezionej w lesie przez starszego mężczyznę, którego poślubia, a potem zakochuje się z wzajemnością w jego młodszym bracie, oglądamy sen tytułowej Melizandy. A jako że sny bywają bez sensu, mamy się nie dziwić, gdy wydarzenia na scenie mają niewiele wspólnego z tekstem.

Claude Debussy, Peleas i Melizanda, reż. Katie Mitchell, Teatr Wielki-Opera Narodowa w Warszawie

Polityka 5.2018 (3146) z dnia 30.01.2018; Afisz. Premiery; s. 79

Oryginalny tytuł tekstu: "Niezborny sen Melizandy"

Claude Debussy

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.