Minimalistyczna Bolena

Recenzja spektaklu: „Anna Bolena”, reż. Magdalena Łazarkiewicz

5 czerwca 2018

„Anna Bolena”, reż. Magdalena Łazarkiewicz Łukasz Łuszczek / materiały prasowe

Dobrą stroną tej realizacji jest nieinwazyjność; dzięki niej można lepiej skupić się na muzyce.

Reżyserka filmowa nie po raz pierwszy trafiła do opery: 15 lat temu wyreżyserowała „Rycerskość wieśniaczą” Pietra Mascagniego w Teatrze Wielkim w Łodzi. Obecna premiera również powstała w koprodukcji z łódzkim teatrem (który już zresztą wystawiał to dzieło pięć lat temu, w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego), ale odbyła się na scenie krakowskiej. Główna gwiazda drugiej obsady (którą obejrzałam) Karina Skrzeszewska, występująca w roli tytułowej (śpiewała również w realizacji łódzkiej), pokazała, że jest jedną z nielicznych w Polsce śpiewaczek zdolnych do kreowania efektownych ról belcantowych, podpartych również prezencją i aktorstwem.

Gaetano Donizetti, Anna Bolena, reż. Magdalena Łazarkiewicz, Opera Krakowska

Polityka 23.2018 (3163) z dnia 05.06.2018; Afisz. Premiery; s. 79

Oryginalny tytuł tekstu: "Minimalistyczna Bolena"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.