Buffo Stuhra

Recenzja spektaklu: „Cyrulik sewilski”, reż. Jerzy Stuhr

26 marca 2019

„Cyrulik sewilski”, reż. Jerzy Stuhr Ryszard Kornecki / materiały prasowe

To druga, po „Don Pasquale” Gaetana Donizettiego, realizacja operowa firmowana przez Jerzego Stuhra.

To druga, po „Don Pasquale” Gaetana Donizettiego, realizacja operowa firmowana przez Jerzego Stuhra. Od razu trzeba powiedzieć: udana. Bez dziwactw, z realistyczną scenografią Natalii Kitamikado i współczesnymi strojami Joanny Klimas, ale nie uwspółcześniona, wierna treści i momentami nieodparcie śmieszna. Nasz ceniony aktor i reżyser pracował wielokrotnie we Włoszech, zna język i czuje literaturę, ma też zmysł komediowy, i wszystko to ma swoje odzwierciedlenie w spektaklu.

Gioacchino Rossini, Cyrulik sewilski, reż. Jerzy Stuhr, Opera Krakowska

Polityka 13.2019 (3204) z dnia 26.03.2019; Afisz. Premiery; s. 73

Oryginalny tytuł tekstu: "Buffo Stuhra"

Jerzy Stuhr

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.