Stary Roger

Recenzja opery: Karol Szymanowski, „Król Roger”

11 października 2022

Najważniejsza opera Karola Szymanowskiego w Operze Bałtyckiej

Konflikt postaw życiowych i poglądów staje się tu więc konfliktem pokoleń, a starość Rogera jest usprawiedliwieniem jego niemożności otwarcia się na świat. Mimo mankamentów (trzeci akt jest nieprzekonujący) ciekawie jest spotkać się z trochę innym spojrzeniem niż to, które zwykle się stosuje, widząc w Rogerze stróża porządku, a w Pasterzu wichrzyciela czy przywódcę sekty. Do tego dyskretne dekoracje i ruch sceniczny, a także strona muzyczna świetnie przygotowana przez Yaroslava Shemeta, dyrektora Filharmonii Śląskiej. Spektakl ma dwie obsady zupełnie od siebie różne, ale koncepcja głównego bohatera została stworzona pod kątem jubileuszu 35-lecia pracy scenicznej jego odtwórcy w pierwszej obsadzie, Leszka Skrli.

Karol Szymanowski, Król Roger, reż. Romuald Wicza-Pokojski, Opera Bałtycka

Polityka 42.2022 (3385) z dnia 11.10.2022; Afisz. Premiery; s. 73

Oryginalny tytuł tekstu: "Stary Roger"

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.