Recenzja spektaklu: „Sen nocy letniej”, reż. Jan Klata

Jan Klata kontynuuje swój autorski cykl spektakli krytykujących polski, głównie progresywny, teatr.

Jan Klata kontynuuje swój autorski cykl spektakli krytykujących polski, głównie progresywny, teatr. Za nami już wystawione w poznańskim Nowym pandemiczne „Czerwone nosy” i „Czego nie widać”, farsa o skłóconym, zbiedniałym środowisku, z gdańskiego Wybrzeża, a teraz, znów w Poznaniu, doszedł „Sen nocy letniej”. Zaczyna się od sceny teatru w teatrze, w której ubrani w infantylizujące piżamki-zwierzątka aktorzy, przedstawiający się swoimi prawdziwymi nazwiskami, odgrywają satyrę na progresywny teatr, z doprowadzonymi do absurdu kwestiami tożsamości i bezprzemocowości.

William Szekspir, Sen nocy letniej, reż. Jan Klata, Teatr Nowy w Poznaniu