Recenzja spektaklu: „Zemsta”, reż. Michał Zadara

Wierność reżysera frazie hrabiego Fredry zadowoli tradycjonalistów, współczesna inscenizacja – progresywistów, a Maciej Stuhr, świetny w roli Papkina bardziej melancholijnego niż groteskowego – jednych i drugich.

Wystawia się tę „Zemstę” niejako od końca, bo to pomysł na interpretację finałowej zgody między zwaśnionymi rodami Cześnika i Rejenta przesądza o tym, czy powstanie dzieło warte rozmowy, czy tylko kolejna lekturowa realizacja klasyki omawianej od dekad na lekcjach polskiego. Zależnie od klimatu epoki, nastrojów politycznych czy społecznych słynne „Zgoda! A Bóg wtedy rękę poda!” artykułowano wprost albo ironicznie, raz był w tym sarkazm, innym razem przejaw myślenia życzeniowego albo wezwanie. Michał Zadara w stołecznej Komedii stworzył konwencję, w której finał wybrzmiewa jednocześnie serio, gorzko, ironicznie i prawdziwie.

Aleksander Fredro, Zemsta, reż. Michał Zadara, Teatr Komedia w Warszawie