Recenzja spektaklu: „Koniec czerwonego człowieka”, reż. Krystyna Janda

Dwugodzinny, rozpisany na 13-osobową obsadę, porządnie zrobiony i zagrany spektakl.

Rodzina emerytowanego generała, gdzieś na radzieckiej, a od lat 90. rosyjskiej, przesiąkniętej krwią prowincji, na przestrzeni ostatnich dekad XX w. Generał jako funkcjonariusz państwa masowo mordował „wrogów ojczyzny” – na wojnie, ale głównie po niej: opozycjonistów, dawną inteligencję, wszystkich niewygodnych dla władzy. Jego żona jest strażniczką patriotycznej narracji, wnuk – jej ofiarą, a zięć inżynier – zwolennikiem rewizji, głasnosti i otwarcia na Zachód. Córki próbują ratować rozpadającą się rodzinę, a dawna służba i pomoc stają się forpocztą kapitalizmu połączonego z gangsterką.

Daniel Majling, Koniec czerwonego człowieka, reż. Krystyna Janda, Och-Teatr w Warszawie