Zapomniana sztuka przypominania

Recenzja wystawy: „Józef Szajna. Życie jako świadectwo. Życie jako teatr”

31 maja 2015

Józef Szajna, bez tytułu, Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej / materiały prasowe

Za życia był Szajna jednym z najbardziej reprezentacyjnych artystów polskiego teatru i sztuki.

Za życia był Szajna jednym z najbardziej reprezentacyjnych artystów polskiego teatru i sztuki. W bardzo emocjonalny sposób przypominającym okropieństwa doświadczonej wojny i obozu koncentracyjnego, a równocześnie posługującym się nowoczesnymi środkami wyrazu. Jeżdżący ze swymi spektaklami (słynna „Replika”) i wystawami po świecie, obsypywany zaszczytami. Był sumieniem i przestrogą. Z kolei po śmierci w 2008 r. zaskakująco szybko wyparty został z artystycznego obiegu, wręcz zapomniany. Skromny fragment tego, co po sobie pozostawił, przypomina zorganizowana w Warszawie wystawa.

Józef Szajna. Życie jako świadectwo. Życie jako teatr, Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa, do 16 czerwca

Polityka 23.2015 (3012) z dnia 31.05.2015; Afisz. Premiery; s. 97

Oryginalny tytuł tekstu: "Zapomniana sztuka przypominania"

sztuki wizualne

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.