Kolejną okazję do tego, by samemu tę opinię zweryfikować, daje skromna, ale ciekawa wystawa w galerii, która już niejednokrotnie zapuszczała się w owe czasy. A nie jest to proste, bo twórcy, o których mowa, zasadniczo i bezkompromisowo brzydzili się tak anachronicznymi środkami wyrazu jak malarstwo czy rzeźba, a nawet instalacja, koncentrując się na działaniach efemerycznych, akcjach, happeningach, zdarzeniach, performance’ach. A to oznacza, że po ich aktywności pozostały najczęściej co najwyżej ślady w postaci zdjęć, jakieś dokumenty, czasem zapisy filmowe. Powiedzieć więc o tej ekspozycji, że jest efektowna, to jak nazwać Mruczka dumnym drapieżnikiem. Ale warto się pochylić nad nieostrymi zdjęciami i wczytać w opisy działań, które dokumentowały. To tylko mocno niedoskonała namiastka ówczesnej aktywności, ale dająca jakieś pojęcie o tym, o co chodziło takim twórcom, jak Wodiczko, Robakowski, duet KwieKulik, Andrzej i Ewa Partum, Borowski i wielu innych. O co lub z czym walczyli, jak rozumieli współczesną sztukę i jak próbowali „wszczepić” ją w społeczeństwo i przestrzeń miast. Jak starali się zachować niezależność i godność artysty w czasach, gdy nie było to łatwe.
Procedery sztuki lat 70., Fundacja Profile, Warszawa, wystawa czynna do 17 września