Kolejna twarz Kantora

Recenzja wystawy „Schlemmer/Kantor”

11 października 2016

Figura druciana i figura abstrakcyjna z „Baletu triadycznego”. Zdjęcie z wystawy „Bauhaus: 1919–28”, MoMA, Nowy Jork, 1938–39 Hansel Mieth/Bauhaus Archiv Berlin / materiały prasowe

Zarówno konstruktywizm, jak i Bauhaus reprezentują estetykę, którą trudno skojarzyć z dorobkiem Kantora. A jednak i ku nim artysta się skłaniał.

Cricoteka z żelazną konsekwencją realizuje program przybliżania widzom kolejnych aspektów dorobku Tadeusza Kantora. Tym razem mamy okazję przyjrzeć się bliżej wpływom, jakie na twórczość Kantora miał zmarły w 1943 r. niemiecki teoretyk sztuki, teatru i tańca, wykładowca Bauhausu i zwolennik konstruktywizmu Oskar Schlemmer. A rzecz dotyczy najdawniejszego okresu w reżyserskiej pracy Kantora i takich spektakli, jak „Śmierć Tintagilesa” z 1937 r. czy „Balladyny” wystawionej w 1943 r. Z jednej więc strony wybrano 40 prac Kantora, w których ów wpływ widać (w tym dwa nigdy wcześniej niepokazywane publicznie szkicowniki!).

Schlemmer/Kantor, Cricoteka, Kraków, do 15 stycznia 2017 r.

Polityka 42.2016 (3081) z dnia 11.10.2016; Afisz. Premiery; s. 83

Oryginalny tytuł tekstu: "Kolejna twarz Kantora"

Tadeusz Kantor

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.