Recenzja wystawy: „Sztuka Wicekrólestwa Peru”

Mamy tu blisko trzy wieki osobliwie rozwijającej się pod hiszpańską kontrolą sztuki, która raz ośmiela chrześcijańską symboliką, by za chwilę onieśmielać lokalną, nieskrępowaną fantazją.

Bywają wystawy, które zachwycają, i takie, które zadziwiają. Ta należy zdecydowanie do drugiej kategorii. Dobrego malarstwa jak na lekarstwo, a mimo wszystko ogląda się je z niesłabnącym zainteresowaniem za sprawą intrygującej hybrydy europejskiej (głównie katolickiej) kultury i ikonografii z lokalną tradycją, indiańskimi obyczajami i wizjami świata. Zaskakujących transformacji, form, adaptacji wątków i motywów. Dukt pędzla jest niemal zawsze prowincjonalny, ale ta wyobraźnia... Anioły ubrane w galowe mundury oraz paradne kapelusze, strzegące porządku z arkebuzami w dłoniach. Matka Boska, której głowę zdobią bogate pióropusze, tradycyjny tam symbol władzy. 

Sztuka Wicekrólestwa Peru, Muzeum Narodowe w Warszawie, do 20 maja, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 5 czerwca – 2 września