Wojna to nie wojenka

Recenzja wystawy: „Nigdy więcej. Sztuka przeciw wojnie i faszyzmowi w XX i XXI w.”

3 września 2019

Wilhelm Sasnal, „Z powrotem w Warszawie”, 2018 r. Marek Gardulski / materiały prasowe

Wystawa poświęcona sztuce antywojennej i antyfaszystowskiej to w naszym kraju pomysł nieco ryzykowny, zważywszy, jak ów termin się kojarzy.

Wystawa poświęcona sztuce antywojennej i antyfaszystowskiej to w naszym kraju pomysł nieco ryzykowny, zważywszy, jak ów termin się kojarzy. Starszym – z propagandą władzy ludowej. A młodym – z anarchistyczną postawą spod znaku antify i squatersów. Mocne siły kuratorskie z szefową MSN Joanną Mytkowską na czele postawiły przed sobą ambitne zadanie odświeżenia poprzez sztukę pierwotnych znaczeń i kontekstów. Twórcy przyjęli trzy węzłowe dla zagadnienia perspektywy. Pierwsza to lata 30. XX w., rodząca się groza niemieckiego faszyzmu i heroiczny antyfaszyzm, choćby spod znaku I Grupy Krakowskiej. Druga to lata 50., gdy w Polsce mieszały się dwa porządki: oficjalny, z ideologicznym manipulowaniem antywojenną retoryką, oraz osobisty, artystów przepracowujących tragizm niedawno zakończonej wojny.

Nigdy więcej. Sztuka przeciw wojnie i faszyzmowi w XX i XXI w., Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, do 17 listopada

Polityka 36.2019 (3226) z dnia 03.09.2019; Afisz. Premiery; s. 78

Oryginalny tytuł tekstu: "Wojna to nie wojenka"

sztuki wizualne

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.