Kreatywne muzealnictwo

Recenzja wystawy: „Portret młodzieńca. W poszukiwaniu zaginionego arcydzieła Rafaela”

26 listopada 2019

„Portret młodzieńca”, Rafael Santi Muzeum Narodowe w Warszawie

Była już wystawa Leonarda da Vinci bez Leonarda i tę osobliwą tradycję konsekwentnie kontynuuje dyrektor Jerzy Miziołek, fundując nam tym razem Rafaela bez Rafaela.

Była już wystawa Leonarda da Vinci bez Leonarda i tę osobliwą tradycję konsekwentnie kontynuuje dyrektor Jerzy Miziołek, fundując nam tym razem Rafaela bez Rafaela. Pretekstem dla wystawy jest tytułowy obraz z kolekcji Czartoryskich, którego od czasów II wojny światowej nikt na oczy nie widział. Jak zatem zrobić muzealną wystawę o jednym obrazie bez tego obrazu? Podtytuł wystawy sugeruje wątek detektywistyczny. Do tego trzeba by jednak tyleż bezkompromisowo, co i bezskutecznie poszukującej zagrabionych dzieł sztuki Magdaleny Ogórek, której tu brakuje. Skoro jednak istnieje kreatywna księgowość, musi też występować w przyrodzie kreatywne muzealnictwo. I oto możemy je podziwiać w pełnym rozkwicie.

„Portret młodzieńca”. W poszukiwaniu zaginionego arcydzieła Rafaela, Muzeum Narodowe w Warszawie, do 19 stycznia 2020 r.

Polityka 48.2019 (3238) z dnia 26.11.2019; Afisz. Premiery; s. 79

Oryginalny tytuł tekstu: "Kreatywne muzealnictwo"

sztuki wizualne

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.