Tym razem nie wedle filmowej wizji Janusza Rzeszewskiego, ale w wersji plastycznej. Wystawa jest pierwszą tak wielką, przekrojową prezentacją polskiej sztuki lat 1918–1939. Były to bowiem dwie dekady niesamowitych pomysłów, kierunków, stylów. Po części za sprawą świeżo odzyskanej wolności, ale przede wszystkim za sprawą tego, co działo się w światowej sztuce – poszukującej i przełamującej wszelkie bariery. By więc pokazać całe to bogactwo w pełnej okazałości, organizatorzy wystawy sięgnęli po ponad 400 eksponatów, zarówno ze zbiorów własnych, jak i innych kolekcji państwowych i prywatnych.
Na zwiedzanie warto więc zarezerwować sobie kilka godzin. Poza obfitością wystawa ma kilka innych niewątpliwych zalet. Po pierwsze, ciekawy układ prowadzący widza tropem kluczowych dla sztuki owych czasów motywów, takich jak: awangarda, miasto, maszyna, ale też sport czy kryzys. Po drugie, ambitny dobór prac, nieograniczający się do znanych dzieł wielkich mistrzów, ale chwilami zaskakujący – nawet wytrawnych bywalców – ciekawymi odkryciami. Po trzecie, szerokość perspektywy, w której poza rzeźbami, obrazami czy grafikami znalazło się miejsce także na meble, ceramikę, plakaty, dywany, a nawet filmy. Po czwarte, ambitnym programem towarzyszącym wystawie, z projekcjami, spotkaniami dyskusyjnymi, wykładami, a nawet atrakcjami dla najmłodszych.
To imponujące przedsięwzięcie wystawiennicze z pewnością należy uwzględnić w osobistych kulturalnych planach najbliższych tygodni.