Szału nie ma

Polska wygrywa z Gruzją i jest liderem grupy. Ale szału nie ma

13 czerwca 2015

Gruzja rozgromiona – po bólach, ale jednak. Wynik wskazuje, że nie ma się do czego przyczepić. Czy aby na pewno?

Polska jest liderem grupy i choć najtrudniejsze mecze (m.in. wyjazdowe ze Szkocją i Niemcami) wciąż przed nami, perspektywa wyjazdu na francuskie Euro jest coraz bardziej realna.

Rośnie więc mit selekcjonera Adama Nawałki jako trenera, który dokonał w drużynie narodowej przełomu, fachowca pierwszej klasy, a jeszcze na dodatek mającego szczęście (co ponoć jest nieodłączną cechą trenerów wielkich). Nawałce nie sposób odmówić zasług – np. ma swój niepodważalny wkład w piłkarski rozwój Arkadiusza Milika, który w tych eliminacjach specjalizuje się w wyciąganiu reprezentacji z kłopotów (pierwszy gol z Niemcami, bramka dająca punkt w meczu ze Szkocją, teraz gol przełamujący niemoc z Gruzinami). Jeszcze jako trener Górnika Zabrze Nawałka uparł się bowiem ogrywać niepełnoletniego jeszcze Arka w Ekstraklasie, stawiał na niego, nie zważając na trudne początki i to dzięki niemu mamy teraz Milika takiego, jakiego mamy.

Z drugiej jednak strony z sentymentu Nawałki do czasów zabrzańskich wieje grozą, gdyż Krzysztof Mączyński (obecnie grający w lidze chińskiej) jest z uporem godnym lepszej sprawy kreowany na podstawowego pomocnika reprezentacji. Mączyński wprawdzie przesadnie nie ziębi, ale też nie grzeje w takim stopniu, w jakim można by tego oczekiwać od piłkarza obsadzonego w tej roli, odpowiedzialnego za kreowanie gry. Chęci do walki odmówić mu nie można, ale dryblingiem nie poczaruje, prostopadłe podania to również nie jego żywioł.

Gruzja to w końcu nie Hiszpania – można by ten mecz wykorzystać, aby poszukać jakiejś alternatywy dla Mączyńskiego, ale Nawałka ani myśli.

Z racji goli wszystkie oczy skierowane są na Milika i Lewandowskiego, ale jest coś niepokojącego w fakcie, że przeciwko takiemu szarakowi jak Gruzja trener Nawałka wystawia siedmiu defensywnych zawodników.

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.