11-letni snookerzysta wielkie sukcesy ma w zasięgu ręki

Gdy Antkowi uda się trudne zagranie albo gdy rozgrywa brejka, czyli przy jednym podejściu do stołu wbija bilę za bilą, oczy świecą mu się zawadiacko. Rwie się do kolejnych strzałów, zapominając o powściągliwej snookerowej etykiecie oraz o pewnym teatrze, związanym z oceną układu bil na stole, markowaniem uderzeń. Ale gdy z kolei jakiś strzał mu nie wyjdzie, wtedy całym sobą wyraża rozczarowanie: robi kwaśną minę i ze zwieszoną głową i opadniętymi ramionami, powłócząc nogami, oddala się od stołu. Albo mówi poirytowany: no, kurczę, co jest?! Antek jest więc dziecięco naturalny i równie naturalny był, gdy obok niego stała śmietanka snookera: Ronnie O’Sullivan, Stephen Hendry, Mark Selby, Neil Robertson, Shaun Murphy, Ken Doherty – co dokumentują m.in. zdjęcia znajdujące się w treningowej sali Antka, wiszące obok dwóch rzędów pucharów przy staroświeckiej drewnianej tablicy do liczenia punktów oraz życiowego motto: Nigdy nie przegrywam. Albo wygrywam, albo się uczę. Trochę tremy czuł podczas pierwszego spotkania, gdy jako 7-latek grał w parze z Selbym, ale szybko mu przeszło, a teraz mówi tak: już tylu mistrzów widziałem, że ich bliskość mnie nie stresuje. Antek podchodzi więc do legend jak do kolegów z podwórka: piona, uśmiech, jak leci? Tak mówi Marcin Nitschke, jeden z najlepszych polskich graczy, który patronuje rozwojowi Antka i który, wykorzystując znajomości, ściąga legendy do Zielonej Góry na turniej Lotto&Hot Shots Master. Marcin ma 32 lata, gra od 20 i żyje snookerem przez okrągłą dobę. Nie zrobił kariery na miarę marzeń (problemem był brak środków na rozwój), ale nadchodzący rok ma być przełomowy, bo udało mu się pozyskać kilku prywatnych sponsorów, więc będzie na honoraria dla trenera, sparingpartnerów, fizjoterapeuty, psychologa, a przede wszystkim będzie komfort wyboru turniejów, w których Marcin chciałby uczestniczyć. Niespełnienie zawodowe nie przekłada się jednak u Marcina na życiowe niezadowolenie albo marazm, gdyż będąc urodzonym optymistą, pełnym zapału, niestrudzenie popularyzuje w Polsce snookera. Stąd właśnie turniej Lotto&Hot Shots Master, który organizuje od sześciu lat. Zaprasza do Zielonej Góry żywe pomniki, wynajmuje dla nich apartament, ochronę, auto z kierowcą, sponsor płaci im gażę, a oni ujmują publiczność bezpretensjonalnością oraz luzem, prezentują snookerowy kunszt, grając ze sobą oraz z zaproszonymi przez Marcina polskimi zawodnikami, w tym z Antkiem Kowalskim. Gdy telewizyjna transmisja się kończy, legendy udają się na dogrywkę w kameralnym gronie do klubu Marcina. I wyjść nie chcą, a Marcin mówi, że jest z tego powodu przeszczęśliwy. Szachy z kulami Snookera w młodym życiu Antka by nie było, gdyby nie jego tata. Andrzej Kowalski, który nigdy zawodowo nie grał, zakochał się w tych, jak je nazywa, szachach z kulami. Był to, relacjonuje, nałóg tak obezwładniający, że w czasach licealnych każdą wolną chwilę w rodzinnej Legnicy spędzał z kolegą w przyhotelowym klubie bilardowym, opanowanym przez szemrane cinkciarskie towarzystwo. Już w dorosłym życiu dla telewizyjnej transmisji z zawodów w mistrzowskiej obsadzie podporządkowywał rozkład zajęć w pracy (jest handlowcem) oraz zarwał niejedną noc. Laikowi wydawać by się mogło, że snooker sprowadza się do prostego wbijania bil, za co otrzymuje się punkty, ale, jak mówi Andrzej Kowalski, gdy się w rozgrywkę zagłębić, odkrywa się całą jej piętrową złożoność. Snookerowa zasada wbijania na przemian bil czerwonych oraz kolorowych wymusza szachowe myślenie kilka ruchów naprzód, trzeba bowiem tak prowadzić grę, by ułatwiając sobie sytuację na stole, jednocześnie komplikować ją rywalowi, gdyby któreś z uderzeń okazało się chybione. Ta złożoność to również wyrafinowana gra w odstawne, czyli takie ustawienie białej bili, by rywal nie miał szans na skuteczne zagranie. Tata zaprowadził więc 6-letniego Antka do klubu Marcina Nitschke, a tam kolorowe kulki toczące się po zielonym suknie zawładnęły dziecięcą wyobraźnią. Na pewno bardziej niż skrzypce – uważa Andrzej Kowalski, który kilkanaście lat doskonalił grę na tym instrumencie, za cenę wielu poświęceń i w związku z tym śmiało liczył na poważną muzyczną karierę. Do Akademii Muzycznej jednak mu się dostać nie udało, co utrwaliło w nim poczucie, że skrzypce są przygodą trudną i niewdzięczną. Jak również zabójczo nudną, zwłaszcza z perspektywy 6-latka. Kolorowe kulki kupiły więc Antka od razu, swoje zrobiło ekscytujące uczucie przynależności do tajemniczej klubowości, wyjętej ze świata dorosłych. Swoje zrobił też Marcin, przekazując Antkowi kij należący do jego zmarłego tragicznie brata Damiana, który również grał w snookera i z którym razem, za pieniądze z kredytów branych na zakładkę, Marcin otworzył Hot Shots. Teraz Antek podnosi ten kij ze stołu, przesuwa dłonią po wypolerowanej powierzchni i mówi: Większość profesjonalistów gra jesionowymi, ale ja wolę właśnie ten, klonowy, idealnie gładki. Ten kij jest dla Antka trochę jak talizman, chociaż tata stara się z tym przyzwyczajeniem walczyć, głównie z obawy przed niepotrzebnym fetyszyzowaniem narzędzia pracy, choć też z powodów praktycznych, bo ów kij jest jednoczęściowy, a przez to nieporęczny w transporcie. Automat do grania Kowalski, choć nie miał nigdy styczności z zawodowym snookerem, został pierwszym trenerem syna i jest nim do dziś. Jak również logistykiem, serwisantem oraz psychologiem. Oglądając mistrzów w akcji, nabrał przekonania, że snookerowy ruch ręki do złudzenia przypomina ten smyczkowy. Poza tym trening to trening: monotonia powtórzeń, żeby w sytuacji stresowej włączał się automat do grania. Tata Andrzej nie ukrywa, że był i jest nauczycielem wymagającym, skupionym na detalach. Bo po początkowym zapale, wspomina Antek, kiedy spodobało mu się, że ma inną pasję niż koledzy (w piłkę, mówi, to grają przecież wszyscy) przyszedł kryzys, gdy kij go nie słuchał, bile również i nie miał z gry żadnej radości. Ojciec zarządził wtedy powrót do podstaw, czyli opanowanie perfekcji w prowadzeniu kija, a w praktyce niekończące się uderzanie w białą bilę, tak by wracała po ściśle wyznaczonym torze. Antek miał dość, trochę popłakiwał, ale ojciec był twardy: 20, 30, 100 powtórzeń. Dzięki temu Antek ma zaszczepione solidne techniczne podstawy i dziś sam mówi: tatuś, sprawdź, czy mi się gdzieś błąd nie wkradł. A gdy wielcy mistrzowie obserwowali go podczas treningu, orzekali: technicznie jest doskonale. Ojciec wówczas promieniał. Przeciętnie Antek na treningi poświęca trzy dni powszednie po 2–3 godziny, mniej więcej tyle samo w weekendy. Chciałby więcej, ale ma w tygodniu różne dodatkowe zajęcia, w tym prywatny angielski, który zresztą sponsoruje fundacja Paula Huntera, świetnego zawodnika z Anglii, zmarłego w wieku 28 lat na raka. Raz w tygodniu Antek nagrywa wideo z relacją postępów w nauce i wysyła do fundacji. Tata mówi, że jest szczęściarzem, bo Antek, odkąd zrozumiał znaczenie treningowego mozołu, ćwiczy bez przymusu, kolorowe bile na zielonym suknie wciąż go fascynują, co nie znaczy, że są jego jedyną rozrywką, bo jest i piłka, i koszykówka, i gry komputerowe, ostatnio z przewagą strzelanek, nad czym tata nieco ubolewa – no, ale skoro rówieśnicy w to grają, trzeba być na bieżąco. Tata jest więc tym dobrym policjantem od snookera, natomiast złym jest mama, pilnująca szkoły jedyn