Nienasycony jak Lewandowski

Jeśli wierzyć tzw. dobrze poinformowanym źródłom, Robert Lewandowski wciąż gra w Bayernie Monachium, ale tak naprawdę jest to stan tymczasowy. Lewy jest już bowiem sercem oraz myślami w Realu Madryt, kwestią trzech miesięcy jest, by znalazł się tam również ciałem. A godne powitanie i jeszcze godniejszy kontrakt szykuje mu zatrudniony specjalnie w tym celu Pini Zahavi – gruba ryba wśród transferowych pośredników, człowiek wpływowy i zręczny negocjator, który swoje liczne znajomości potrafi przekuć na transakcje wiązane, tak żeby w tej sytuacji Bayern, oprócz ciężarówki pieniędzy, otrzymał też za Lewego godnego następcę. M., osoba związana z bawarskim klubem i wtajemniczona w jego politykę, mówi jednak, że dla szefów Bayernu tematu transferu Lewandowskiego w ogóle nie ma, a codzienna porcja rewelacji, w których prześcigają się hiszpańskie media, jest zbywana pobłażliwością właściwą dla specyfiki dzisiejszych czasów, gdy publiczność należy karmić sensacjami w odcinkach, bez względu na to, czy mają pokrycie w faktach. – Stanowisko klubu jest jasne: Robert własnoręcznie podpisał kontrakt ważny do 2021 r., w umowie nie ma klauzuli odstępnego, więc jeśli Bayern nie będzie chciał go sprzedać, to go nie sprzeda. I kropka – powiada M. Intencje Lewandowskiego stojące za nagłą i nieoczekiwaną zmianą agenta – wybierając Zahaviego, opuścił swojego wieloletniego doradcę Cezarego Kucharskiego, który tym samym został na rynku rodzimych pośredników zmarginalizowany – są jednak jasne. To, czego nie potrafił załatwić Kucharski, ma załatwić Zahavi, nawet kosztem niebotycznej gaży za swe usługi, Zahavi słynie bowiem z tego, że się ceni, i z Lewandowskim łączy go układ czysto biznesowy, nic osobistego. Futbolowa publiczność czyta więc między wierszami, że Robert ma dość Bayernu, dość strzelanych hurtem goli w Bundeslidze, potrzebuje nowych wyzwań, czyli przede wszystkim zwycięstwa w Lidze Mistrzów, na co dzisiejszy Bayern wydaje się za słaby. Piłkarz większy niż klub Gdy cztery lata temu Lewandowski zamieniał Borussię Dortmund na Bayern Monachium, ruch ten poprzedzony był medialną aktywnością pilotującego jeszcze wówczas jego karierę Cezarego Kucharskiego, który publicznie mówił to, czego nie mógł powiedzieć Lewandowski: że jej szefowie nie potrafią należycie wycenić jego strzeleckich umiejętności, urazili go, zwlekając z podwyżką, a gdy już przyszło do negocjacji, nie grzeszą hojnością. Poza tym Kucharski sugerował, że strzelając cztery gole Realowi Madryt w półfinale Ligi Mistrzów, hat-tricka Bayernowi w finale Pucharu Niemiec i dokonując innych licznych piłkarskich cudów, Robert stał się de facto większy niż sam klub. I w Borussii jest już dla niego za ciasno. W Bayernie, megalomańskim, skąpanym w słusznym skądinąd poczuciu własnej wielkości, żaden piłkarz nie ma prawa pomyśleć o sobie, a co dopiero zasugerować, że jest większy niż klub. Ale okrzepłszy w Monachium, Lewandowski dał do zrozumienia, że z Bayernem to nie musi być małżeństwo do końca kariery. Pół roku temu udzielił głośnego wywiadu, w którym skrytykował politykę transferową klubu. Wytknął swoim szefom, że nie nadążają za zmieniającymi się czasami i podczas gdy najwięksi konkurenci nie mają skrupułów, by licytować się o gwiazdy, Bayern skąpi na wzmocnienia. Jego rekord transferowy – 41,5 mln euro za Corentina Tolisso – nie robi dziś żadnego wrażenia. Kwestionowanie klubowej polityki zostało odebrane jako co najmniej niezręczność. No, a teraz jeszcze ten Zahavi, torujący Lewemu drogę do Realu mimo ważnego kontraktu. Czy to już nielojalność? M. mówi, że tak długo, jak Robert wywiązuje się ze swoich podstawowych obowiązków, czyli strzelania goli, nie ma problemu. – Chociaż jego sugestie, że Bayern to jednak niższa półka niż Real czy Barcelona, i utożsamianie przepisu na sukces z szastaniem pieniędzmi, zostały tu źle odebrane. Uli Hesse, autor bestsellerowej historii niemieckiego futbolu „Tor!”, zwraca uwagę, że w dzisiejszych czasach odwoływanie się do lojalności, etyki albo jakichś wydumanych zasad budzi w świecie piłki uśmiech politowania. – Aubameyang i Dembele, chcąc wymusić transfer, szantażowali Borussię Dortmund, ignorowali treningi, wręcz zapadając się w czarną dziurę. Lewandowski nie zniża się do tego poziomu. Daje z siebie wszystko – mówi Hesse. W Borussii też zresztą do końca grał fair. Do Bayernu ciągnęło go rok przed końcem umowy. Ale szefowie klubu z Dortmundu powiedzieli: nie, mimo że oznaczało to jednocześnie rezygnację z kilkudziesięciu milionów euro odstępnego za Lewego, który po wygaśnięciu kontraktu trafił do Bayernu za darmo. – Nie obraził się, nie stroił fochów, tylko robił wszystko, żeby tytuł znów trafił do Dortmundu. Został nawet królem strzelców Bundesligi – przypomina Hesse, zresztą urodzony w Dortmundzie, fan Borussii. Zdystansowany pracownik W oczach Niemców Lewandowski jest przede wszystkim chłodnym profesjonalistą. Poważnym, obsesyjnie dbającym o detale mające trzymać go w formie, nieuwikłanym w błahostki życia codziennego, mogące go potem rozpraszać na boisku. Hesse: – Traktuje klub jak miejsce pracy. Żadnych deklaracji o tym, że trafił do miejsca ze swoich snów. Żadnego całowania herbu na koszulce po zdobytym golu. Wie, że nie musi tanimi chwytami pracować na popularność i budowanie własnej marki. Jego bramki mówią same za siebie. Ten profesjonalizm jest jego tarczą. Władze Borussii w końcu zrozumiały, że nie ma co się dąsać na odejście Lewego do największego rywala i, chcąc złagodzić gniew kibiców – bo oprócz zwyczajnie rozczarowanych jego decyzją byli i nieliczni, którzy mówili o zdradzie – zaplanowali mu po ostatniej kolejce łzawe pożegnanie: kwiaty, owacje na stojąco, uścisk dłoni prezesów. Kucharski wspominał kiedyś, że Lewandowski się temu opierał. Uważał, że żadne tego typu szopki nie są potrzebne, bo do końca robił swoje. M. mówi, że kibice w Monachium Roberta szanują, są mu wdzięczni za gole, ale do płomiennych uczuć daleko. – To po prostu nie ten typ człowieka, który wchodzi w bliskie relacje, umizguje się do kibiców. Nawet w drużynie raczej trzyma się z boku. Kumplował się z Mario Goetze, no ale teraz Mario jest z powrotem w Dortmundzie. Ale ten dystans, który tworzy, nikomu w Bayernie nie przeszkadza. Tu wiedzą, że piłkarze nie muszą razem spędzać wakacji, by rozumieć się na boisku. Bayern to korporacja, tu czysty profesjonalizm się szanuje. Może właśnie dlatego Lewandowski, regularnie spłacający się golami, zawsze gotów do gry, impregnowany na kontuzje dzięki sportowemu – do bólu – trybowi życia, cieszy się tu takim respektem. Nawet ów krytyczny wobec transferowej polityki Bayernu wywiad uszedł mu płazem – wielu interpretowało go jako przejaw troski o przyszłość klubu. Nie zapłacił kary, a przecież analogiczna krytyka, jakiej wcześniej dopuścił się Philipp Lahm, w końcu klubowa ikona, zirytowała władze Bayernu tak bardzo, że wlepili mu 25 tys. euro kary. Chociaż M. śmieje się, żeby nie wyciągać z tego zbyt daleko idących wniosków (Lewandowski jest dla klubu ważniejszy, niż był kiedyś Lahm), bo ta kara dla Niemca mogła być wyłącznie pokazówką, żeby nie było, że na polityce Bayernu można sobie, ot tak, poużywać. Kwestia próżności Co nakręca Lewandowskiego? Z pewnością ambicja. Ze skąpych relacji ludzi znajdujących się w jego bezpośrednim otoczeniu wynika, że to perfekcjonista, człowiek nienasycony, traktujący siebie z nadmierną surowością, rzadko zadowolony w pełni z własnych dokonań na boisku. Nawet strzeliwszy Wolfsburgowi pięć goli w dziewięć minut, narzekał, miał do siebie pretensje, że nie wykorzystał komedii pomyłek w defensywie rywala, by zdobyć siedem. Marzy o sukcesach, ale z reprezentacją są one nieosiągalne, a Bayern na razie kolekcjonuje tylko tytuły w Bundeslidze. Gra w Realu jest więc dla niego kwestią ambicji, ale też próżności, zaspokojenia własnego ego. Real może znudził się już synonimem galacticos, zerwał z będącą kwintesencją tego określania polityką kupowania wielkich i znanych piłkarzy tylko dlatego, że są wielcy i znani, ale jego magia, podsycana ostatnimi sukcesami w Lidze Mistrzów, niedoścignioną kolekcją europejskich trofeów, wciąż działa. Na Lewandowskiego też. Działała już wtedy, gdy był na ostatniej prostej do Bayernu i wydawało się, że nic nie jest w stanie zakłócić transferu do Monachium, oczywiście dogadanego potajemnie, zakulisowo, bo przecież oficjalnie kluby mają zakaz kaperowania piłkarzy wcześniej niż pół roku przed końcem umowy. I