Teraz w Ankarze odbędzie się półfinałowa rozgrywka z gospodyniami, czyli Turcją. Jeśli Polki nie przerwą swojej zwycięskiej passy, będzie co najmniej srebro. A gdyby się nie udało, zostanie jeszcze mecz o brąz z Włochami lub Serbią.
Skąd ten sukces naszych siatkarek?
Cieszymy się z najlepszej czwórki mistrzostw, bo od trzeciego miejsca 10 lat temu dużo dobrego o naszej kadrze nie można było powiedzieć. Po czterech latach pracy trenera Nawrockiego (podziękowania dla siatkarskiego związku za cierpliwość) w tym roku wreszcie coś w reprezentacyjnym mechanizmie zaskoczyło. Może dlatego, że znów pojawiła się w zespole jedna z najlepszych rozgrywających w Europie Joanna Wołosz? A może dlatego, że Malwina Smarzek-Godek uwierzyła w to, że może być gwiazdą na parkiecie? A może właśnie dlatego, że Jackowi Nawrockiemu pozwolono na w miarę spokojną pracę (bez względu na to, jakie były motywy postępowania działaczy)?
Najpierw zaczęły docierać dobre wiadomości z rozgrywek Ligi Narodów. Później Polki nieźle postraszyły bardzo mocne Serbki we wrocławskich kwalifikacjach olimpijskich. Nie udało się postraszyć skutecznie, ale wiadomo było, że są coraz lepsze. No i wreszcie mistrzostwa Europy częściowo rozgrywane w Łodzi i ta piękna tie-breakowa wygrana z wicemistrzyniami świata Włoszkami (jeszcze w grupie). Rozemocjonowany trener mówił o najważniejszym zwycięstwie w swoim życiu. Miejmy nadzieję, że wkrótce zmieni zdanie. Ale faktem jest, i mówią to jego podopieczne, że poczuły, jak wznoszą się na poziom, do którego do tej pory mogły mniej lub bardziej śmiało aspirować.
Czytaj też: Najlepszy siatkarz świata gra dla Polski
Wspomnienie „Złotek” Andrzeja Niemczyka
W meczu z Niemkami nie było łatwo.