Świętowany pod koniec sierpnia Międzynarodowy Dzień Psa zamienił się w tym roku w dzień psiecka. To zdrobniałe hasło sugeruje, że pies traktowany bywa wyjątkowo, jak członek rodziny, nawet jak ludzkie dziecko. Dlaczego akurat w tym roku? Dyskusja na temat słowa „psiecko” rozgorzała w mediach społecznościowych po publikacji – w marcu, na łamach „Gazety Wyborczej” – reportażu „Dwa plus psiecko” o rodzinach, które nie decydując się na dziecko (lub nie mogąc go mieć), przelewają uczucia rodzicielskie na zwierzę domowe, obchodzą do tego adopciny (czyli rocznicę przyjęcia pod dach czworonoga) zamiast urodzin. Komentarze po tym tekście bywały ostre i złośliwe, pojawiały się zwyczajowe oskarżenia o lewactwo. Szczególnie gdy w wyniku deklaracji jednej z celebrytek, że woli być bezkidką, oba neologizmy zaczęto ze sobą łączyć. Półżartem rzucano propozycje kolejnych słów: psyn, psórka, psiasierbica itd. Gdy Krzysztof Ziemiec z TVP opublikował na Twitterze podszyte złośliwością „I cyk, z wózeczka wyskoczyło psiecko” przy zrobionym na ulicy zdjęciu, został uświadomiony, że owszem – są wózki dla psów. Z czasem, gdy miłość do psów okazała się kategorią ponadpolityczną, klimat rozmowy się uspokoił.
Słowo „psiecko” nie narodziło się jednak wczoraj. Wydaje się odpryskiem memów o psach (z polską wersją angielskiego słowa doge, czyli piesełem) i efektem ubocznym pjeskomowy – jak ją nazywa Olga Drenda w tekście dla Dwutygodnika – czyli języka intencjonalnie nieporadnego, sugerującego wczuwanie się w świat otaczających nas słodkich zwierząt. Już dwa lata temu na Facebooku można było znaleźć opublikowany 1 czerwca film z buldogami pałaszującymi lody i podpisem: „Ćwientujemy.