Już nie mogę tego wypierać: lato się kończy. Jeszcze chwila i oficjalnie nastanie jesień. Jej wczesna faza na szczęście jest przyjemna. Nisko osadzone słońce ostatkami sił nagrzewa wszystko dookoła. Obserwowanie natury zmieniającej kolory jest relaksujące i rozczulające.
Nadciągającą jesień widzimy za oknem, ale i na ekranach telefonów, już się objawiają pierwsze „jesieniary”, czyli osoby, które jesień uwielbiają i sprawiły, że sama w sobie stała się trendem. To nie tylko czas w roku, ale wręcz święto. Jesień ma atrybuty, bez których nie obejdzie się żadna „jesieniara”. Są to: skarpety, przyjemny koc, wykupiony abonament streamingowy, bukiety z zebranych liści, zapachowe świece, dzbanek z herbatą, czekolada do picia (koniecznie z piankami) i wszechobecny motyw dyni. Dynia to symbol jesieni, ale należałoby ją wprowadzić także do swojej diety.
Znajomość odmian dyni też jest mile widziana, ale to już zaawansowany poziom miłości do jesieni. Tym bardziej że odmian tego warzywa ostatnimi czasy mamy prawdziwy wysyp. Różnią się od siebie nie tylko kształtem i kolorem, ale także smakiem i fakturą miąższu. Te najpopularniejsze można bez trudu kupić na straganach, w warzywniakach, ale i w marketach. Makaronowa jest podłużnego kształtu i ma włóknisty miąższ przypominający właśnie makaron. Dynia piżmowa ma kształt gruszki. Jest zwarta, ma delikatny smak, więc jest bardzo uniwersalna. Dynia hokkaido cieszy się wielkim powodzeniem, bo jest dość słodka, ma miękką skórkę, więc nie trzeba jej obierać. Jest okrągła i bardzo pomarańczowa (mowa o kolorze).
Moją ulubioną odmianą jest muscat de provence. Ma piękny żłobiony kształt i niesamowite kolory wchodzące z zielonego w niebieski. Jej miąższ jest mocno pomarańczowy, a dojrzała jest bardzo słodka i pachnie melonem.