Było kiedyś określenie „tipsy w górę” oznaczające entuzjazm, choćby i naiwny, złośliwie przypisywany miłośniczkom tipsów – tipsiarom. Ale czasem przecież potrzebny. Brzmieniowo przypominał „tits up!” (co eufemistycznie przełożę jako „piersi w górę”), kobiece zawołanie bojowe znane ze świetnej skądinąd komedii „Wspaniała pani Maisel”. Dość przy tym paradoksalne, bo angielskie „tits up” oznaczało podczas drugiej wojny światowej ofiarę – od pozycji: na plecach, piersią w górę. I taki entuzjazm wbrew wszystkiemu widzę w modzie na robienie paznokci, przedłużanych tipsami albo nie. Przykłady? „Humor kiepski, ale przynajmniej są nowe pazy”. Albo: „Jutro pokaże wam pazy nowe, bo są supi”. Czy: „Modelką paznokciową nie zostanę, bo mam koślawe paluchy, ale pazy ładne”. Słowa – odwrotnie niż paznokcie – ulegają raczej skracaniu niż wydłużaniu, „paznokcie” zostały więc „pazami”, a „manicure” zamienił się w „mani”. Pojawiła się, owszem, forma wydłużona – pazdrexy – ale przetrwała w języku krócej niż tradycyjny lakier na paznokciu.
Zjawisko przekroczyło zresztą barierę płci. „Hajto jakie ma pazy! Chyba na mani był” – czytam w komentarzu do pomeczowego studia Polsatu. A strona Nowe Wyrazy cytuje za serwisem Dadhero.pl męską relację: „Gdy siadałem na manicure, rozmowy kobiet na sąsiednich stanowiskach natychmiast cichły. Teraz klientki przyzwyczaiły się do widoku faceta, który przychodzi robić pazy”. Odchodzi więc w przeszłość model z piosenki Maryli Rodowicz: „Gdy twoje córy gryzą pazury/Gdy twoje żony piłują szpony”. A może i ten z utworu Tego Typa Mesa o ochroniarzu Patryku: „Nucił smutną piosenkę, nasz odpowiednik country/I myślał o tipsach Marty, które pokrywał akryl”.