Niedługo po wyborach występowała w Warszawie niezbyt zaangażowana politycznie brytyjska grupa New Road, grająca wyrafinowaną muzykę dla dość młodej i grzecznej publiczności. Tym łatwiej było usłyszeć w sali samotny głos, który co rusz coś dopowiadał, w sposób mało wyszukany. Na hasło „Bis!” – „Je...ć PiS!”, a po chwili refleksji: „A, już wyje... ny”. „Zamknij ryj” – usłyszał w odpowiedzi i natychmiast odparował: „Ty też się sklej”. I o ile można mu odmówić kultury, trudno odmówić orientacji w najmłodszej polszczyźnie. „Sklej się” – wcześniej słyszane m.in. w formach „sklej bułę” lub „sklej wary” – to niegrzeczne wezwanie, by – jak powiedziałby francuski prezydent, tylko trochę kulturalniej – wykorzystać okazję do bycia cicho.
Ciekawe, że jeszcze niedawno „kleić” było synonimem czajenia, kminienia i kumania, oznaczało w młodej polszczyźnie tyle, co „rozumieć”. „Jak miasto śpi, to my nie śpimy, kleisz?” – rapował Sokół, a szczególnie sprawni skaterzy „kleili” akrobatyczne tricki na deskorolce. Wyraz stał się jednak tak pojemny, jeśli chodzi o skojarzenia, że zaczęły się wokół niego pojawiać znaczenia negatywne – choćby „odklejka” (aktualnie w finałowej dwudziestce Młodzieżowego Słowa Roku), oznaczająca oderwanie od rzeczywistości lub mówienie głupot. Samo „skleić się” w znaczeniu „zamknąć się” mogło się jednak wziąć od taniego i okrutnego dowcipu sprzed lat, w którym ojciec mówi do syna: „Przynieś babci krem do ust”. „Ale który, tato?”. „Ten z napisem »Kropelka«”. To czasy, przypomnijmy, gdy telewizja pokazywała reklamę z hasłem „Co Kropelka sklei, sklei, żadna siła nie rozklei”.