Szampańskie wdowy. Trzy przedsiębiorcze kobiety, które zmieniły oblicze wina

Léon zmarł 50 dni po ślubie – i to było najlepsze, co mogło przydarzyć się młodej wdowie Camille.

Poznali się w pociągu relacji Reims–Paryż. On, zarządca szacownego domu szampańskiego Roederer, którego korzenie sięgały 1776 r. Ona, 23 lata młodsza, modelka znanej paryskiej marki, już raz młodo owdowiała, gdy jej mąż zginął na froncie pierwszej wojny światowej. Zaiskrzyło. Po roku ślub, po niecałych dwóch miesiącach – tragedia.

Camille ma 40 lat i niewielkie doświadczenie w biznesie. A Roederer jest w nie lada tarapatach. Świetnie prosperującą w XIX w. wytwórnię, której sławę ugruntowało wino Cristal produkowane specjalnie dla cara Aleksandra II (herb Romanowów do dziś zdobi kultową przezroczystą butelkę ze złotą folią), dobiła seria kataklizmów. Najpierw przez Szampanię przetoczyła się epidemia filoksery, w 1911 r. zamieszki wywołane przez winogrodników niemal obaliły rząd, wojna i rewolucja w Rosji pozbawiły producentów najważniejszych rynków, a gdy tylko sprzedaż odbiła, nastąpił kryzys 1929 r. Léon Roederer ledwie sobie z tym radził, zlikwidował produkcję droższych win, m.in. Cristala.

Camille z bywalczyni paryskich salonów błyskawicznie przeistoczyła się w rekina biznesu. Postawiła na odzyskanie najbardziej majętnych klientów. Zatrudniła młodych absolwentów szkoły handlowej, luksusowy Cristal wrócił do katalogu, podróżowała na najważniejsze wydarzenia kulturalne i polityczne z kufrem pełnym butelek i osobiście polewała swojego szampana koronowanym głowom. Skupowała winnice, by uniezależnić się od drobnych hodowców. Przez 40 lat mądrego zarządzania wysforowała Roederera z powrotem na szczyt szampańskiej hierarchii.

Historia Camille miała w dziejach Szampanii mocny precedens. Region zapewne w ogóle nie osiągnąłby swojej winiarskiej renomy, gdyby nie tragiczna śmierć 31-letniego François Clicquota. Właściciel założonego w 1772 r.