Kiedy żołnierze Saddama Husajna szykowali się do odparcia amerykańskiego ataku w Zatoce Perskiej w 1991 r., nie mogli nawet przypuszczać, że ich przeciwnik tym atakiem otworzy nową epokę. Prawdziwy wehikuł czasu przetoczył się po pustyni, pozostawiając rozdarte brzuchy irackich czołgów. Wielu przerażonych Irakijczyków nie zdążyło nawet spostrzec, skąd nadleciały amerykańskie pociski. Wróg potrafił być niewidzialny – umiał uderzać daleko zza horyzontu i spoza zasięgu ognia irackiego wojska. Inteligentne rakiety odnajdywały cele z precyzją do jednego metra. Sami zaś Irakijczycy, za sprawą amerykańskich satelitów i samolotów zwiadowczych, byli śledzeni w dzień i w nocy. Na każdy ich ruch amerykańskie dowództwo mogło odpowiedzieć błyskawiczną kontrą.
Zaczęła się wtedy nowa wojna i epoka tak druzgocącej przewagi jednej strony, jaką można tylko porównać do użycia ciężkich karabinów maszynowych maxime przeciw derwiszom w bitwie pod Omdurmanem nad Nilem w 1898 r., która wstrząsnęła młodym Winstonem Churchillem, wtedy w roli dziennikarza. Było to – jak pisał ten utalentowany autor – „mechaniczne rozsiewanie śmierci, które kulturalne narody doprowadziły do monstrualnej perfekcji”. Derwiszów było ponad 50 tys., lecz cała wojna trwała tylko kilka godzin, trupy ich leżały całymi stosami, zabito jedną piątą tej armii, a 95 proc. doznało ran. Sami Brytyjczycy stracili zaledwie 48 żołnierzy.
Rewolucja pola walki
Rewolucja w Dziedzinie Wojskowości (Revolution In Military Affairs), w skrócie RMA, to pojęcie dobrze znane teoretykom wojskowym. Amerykańscy specjaliści rozpoczęli ją w latach 80. ubiegłego stulecia. Transformację w armii zainspirowała rewolucja informacyjna ostatnich dziesięcioleci XX w. W 1994 r. wysoki urzędnik amerykańskiego ministerstwa obrony przedstawił RMA jako toczącą się właśnie rewolucję w technologii.