Rządowi Donalda Tuska znowu się upiekło. Jeden z punktów programu modernizacyjnego Platformy Obywatelskiej obiecywał, że wszyscy uczniowie gimnazjów dostaną od państwa laptopy. W 2009 r. okazało się, że z powodu kryzysu nic z tego nie wyjdzie.
Rumuni, choć bardziej dotknięci przez globalną recesję, nie poddali się i systematycznie od 2004 r. realizują program włączania społeczeństwa do cyfrowego świata. Ich parlament jednomyślnie przyjął plan ministra edukacji, by najbiedniejszym rodzinom wychowującym dzieci w wieku szkolnym dać na zakup komputera bon wart 200 euro. W Rumunii taka kwota w zasadzie wystarcza na komputer spełniający minimalne wymagania rządowych ekspertów od oświaty. Nic więc dziwnego, że akcja spotkała się z olbrzymim pozytywnym odzewem i każdego roku pod rumuńskie strzechy trafiało kilkadziesiąt tysięcy nowych komputerów.
Autorzy programu wychodzili ze słusznego założenia, że biedniejsi rodzice, nawet gdyby chcieli, nie dadzą rady kupić swoim dzieciom sprzętu, którego brak już na starcie pogarsza szanse na ich efektywny rozwój. Przecież nie trzeba nikogo przekonywać, że w społeczeństwie informacyjnym komputer jest kluczem do sukcesu. Obserwację tę potwierdzają liczne badania naukowe. Choćby polska „Diagnoza społeczna” realizowana pod kierownictwem prof. Janusza Czapińskiego od lat pokazuje, że osoby biegle posługujące się komputerami i korzystające z Internetu lepiej zarabiają, częściej awansują i mają większą szansę znalezienia pracy.
Cyfrowe wykluczenie
Skoro dostęp do komputera jest czymś dobrym, to jego brak musi dyskryminować, a nierówne szanse w korzystaniu z najnowszych technologii dzielą społeczeństwo swoistą cyfrową przepaścią.