Czy w Polsce odbywa się handel narządami? Dlaczego większość przeszczepień narządów przeprowadza się w nocy? Czy biorca nerki może się spotkać z rodziną jej dawcy, a biorca szpiku z samym dawcą? Transplantologia wciąż wydaje się tajemnicza i wywołuje mnóstwo pytań. Często bardziej niezwykłych od samych odpowiedzi, ale mamy prawo interesować się wszystkim, co dotyczy tej jednej z najbardziej spektakularnych dziedzin medycyny. Narosło tu wiele mitów, kontrowersji (jak choćby związanych z klauzulą sumienia i definicją śmierci mózgowej), a przecież – mimo pewnych sukcesów w wytwarzaniu sztucznych narządów – może rozwijać się wciąż tylko dzięki bezinteresownemu dawstwu naturalnych organów. A więc dzięki naszemu altruizmowi i przyzwoleniu. Nie powinno zatem tu być żadnego tabu, wszelkie niejasności trzeba wyjaśnić do końca.
Postulat ten świetnie spełnia książka Anety Sieradzkiej „Tajemnice transplantacji”, która jest zbiorem kilkunastu wywiadów z przedstawicielami polskiej transplantologii (nie tylko lekarzami). Zadawane przez autorkę pytania są konkretne, rozmówców wybrała z rozmysłem, by przybliżyć różne zagadnienia: od kwalifikacji do pobrania narządów (serca czy nerek, ale też twarzy lub komórek macierzystych szpiku), rozmów z rodzinami zmarłych, aż do leczenia pacjentów po przeszczepie. Jest też o tym, na co najtrudniej namówić lekarzy: jak przeżywają niepowodzenia oraz czy stworzony w Polsce system działa sprawnie i sprzyja rozwijaniu ich specjalności.
To pierwsza książka, w której wyraźnie widać, że transplantologia to nie tylko spektakularne operacje, kłopoty ze znalezieniem dawców albo trudności związane z dopasowaniem ich narządów do potrzeb biorców. To cała masa problemów, o których mówi się opinii publicznej rzadko, choć transplantolodzy napotykają je co dzień: jak zdobywają zaufanie rodziców beznadziejnie chorych dzieci, którzy rozważają niepotrzebny wyjazd na operację za granicę, albo jak spełniają oczekiwania pacjentów, którym wydaje się, że we współczesnej medycynie wszystko jest już możliwe.