Naukowcy z Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatycznych (IPCC), uhonorowanego Pokojową Nagrodą Nobla w 2007 r., potrafią budować napięcie niczym autorzy seriali sensacyjnych. Najpierw przez wiele miesięcy gromadzą dane z całego świata, potem rozsyłają wstępne wersje swoich ustaleń do zamkniętego grona recenzentów, a na koniec całe to grono spotyka się w jakimś miejscu na globie, aby za zamkniętymi drzwiami przez wiele dni wykłócać się o każde słowo w końcowym raporcie, którego treść jest do ostatniej chwili trzymana w tajemnicy. Na miejsce premiery być może najważniejszej publikacji w trzydziestoletniej historii tej organizacji (IPCC powstał jesienią 1988 r.) został wybrany Inczon w Korei Południowej.
W grudniu 2015 r. przedstawiciele blisko 200 krajów będących stronami Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) podpisali porozumienie paryskie, zobowiązując się do powstrzymania wzrostu średnich rocznych temperatur na globie. W dokumencie zapisano, że wzrost nie powinien przekroczyć poziomu 2 st. C, licząc od początku epoki przemysłowej, ale po przecinku dodano, że najlepiej byłoby nie przekroczyć niższego progu – 1,5 st. C. Początek epoki przemysłowej można liczyć różnie, ale w tym przypadku założono, że jest to połowa XIX w. W praktyce punktem odniesienia do wyliczania późniejszego wzrostu temperatur stały się lata 1850–1900. Od tego okresu do dziś temperatury na globie podniosły się o około 1 st. C, z czego wynika, że do przekroczenia wartości granicznej wskazanej w porozumieniu paryskim pozostał nam jeszcze tylko 1 st. C, a w wersji ambitniejszej – zaledwie 0,5 st. C.
Różnica wydaje się niewielka, ale głównymi orędownikami wpisania do porozumienia tego niższego progu były małe kraje wyspiarskie. Ich przedstawiciele zwracali uwagę, że pół stopnia Celsjusza więcej może zdecydować o ich przyszłości.