Na początku XIX w. znano siedem planet. Licząc od Słońca, były to Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn i Uran. Ten ostatni wyznaczał ówczesną granicę Układu Słonecznego, krążąc po orbicie o promieniu 19 j.a. (j.a. to oznaczenie równej prawie 150 mln km jednostki astronomicznej zdefiniowanej jako promień orbity Ziemi). Przełom XVIII i XIX w. był czasem tryumfów fizyki newtonowskiej, której prawa znajdowały pełne potwierdzenie w obserwowanych ruchach ciał niebieskich. Krnąbrność wobec Newtona okazywał jedynie Uran, którego rzeczywiste ruchy z upływem czasu coraz bardziej różniły się od przewidywanych.