Sekwencja zdarzeń jest następująca: kiedy w 1929 r. Edwin Hubble stwierdził, że galaktyki – których istnienie sam zresztą odkrył pięć lat wcześniej – oddalają się od siebie coraz szybciej w miarę wzrostu odległości, powstała nowoczesna nauka o Wszechświecie. Jej punktem wyjścia i fundamentem została koncepcja Wielkiego Wybuchu, który nadał Wszechświatowi dynamikę pozwalającą mu się rozszerzać.
Pochodną tego odkrycia było ustanowienie tzw. stałej Hubble’a. Mówi ona o tym, że Wszechświat się rozszerza, a więc o pewną wartość rośnie co sekundę każdy megaparsek (Mpc) przestrzeni (megaparsek to milion parseków, a parsek – pc – to 3,26 lat świetlnych). Innymi słowy – stała Hubble’a opisuje tempo rozszerzania się Wszechświata w funkcji czasu i pozwala obliczyć, o ile galaktyka znajdująca się od nas w odległości megaparseka (3,3 mln lat świetlnych) oddali się co każdą sekundę. Jednak dokładne wyliczenie tego „ile” wcale nie jest łatwym zadaniem.
Początkowo wyznaczano tę stałą bardzo wysoko, na kilkaset kilometrów na sekundę w megaparseku – uzyskano ten wynik dzięki kosmicznemu teleskopowi Hubble’a w latach 90. XX w. Potem stwierdzono, że wartość ta jest istotnie mniejsza – czyli kilkadziesiąt kilometrów na sekundę.
Stała Hubble’a dzięki obserwacjom cefeid i sondy Planck
Z czasem, już w naszym wieku, astronomowie zaczęli stosować bardziej zaawansowane metody do wyznaczenia stałej Hubble’a, a więc podstawowego parametru astronomii obserwacyjnej, dzięki któremu możemy określić wiek, skalę i rozmiar otaczającego nas Wszechświata.