Podczas gdy uwagę opinii publicznej przyciągała w ostatnich latach pandemia koronawirusa, w wielu miejscach na świecie szalała ptasia grypa, doprowadzając do znacznych strat w pogłowiu ptactwa hodowlanego. Choroba ta nie jest niczym nowym ani zaskakującym i występuje na całym świecie. Powodują ją wirusy grypy typu A, które dzieli się na 16 podtypów H (od hemaglutyniny, glikoproteiny znajdującej się na powierzchni wirusów grypy) i 9 podtypów N (od neuraminidazy, białka osłonki wirusa). Na infekcje podatne są wszystkie gatunki ptaków, choć różnią się między sobą poziomem odporności. Z kolei poszczególne szczepy wirusów ptasiej grypy wykazują odmienny stopień zagrożenia i stąd dzieli się je na te o niskiej i wysokiej patogenności. Do tych drugich, mogących powodować wysoką śmiertelność wśród ptactwa, należą – z wyjątkami – podtypy H5 i H7. Szczep H3N8, którego infekcje odnotowano niedawno u trzech osób w Chinach (z których jedna zmarła), wobec drobiu wykazuje się niską zjadliwością.
Czytaj także: Jaja droższe od kury. Ptasia grypa pustoszy kurniki i nasze portfele
Obecna sytuacja epidemiologiczna ptasiej grypy to przede wszystkim konsekwencja pojawienia się w 2020 r. nowego kladu 2.3.4.4b ptasiej grypy (A)H5N1, który jest wysoce transmisyjny i patogenny. Zakażenie drobiu wirusem następuje przede wszystkim drogą oddechową i pokarmową. Źródłem może być kontakt z wędrującymi ptakami dzikimi, zwykle ptactwem wodnym, lub ich odchodami. Ale wirus ptasiej grypy może zostać zawleczony do gospodarstwa z zanieczyszczoną paszą, nawozem, ściółką i sprzętem, a także na ubraniach lub obuwiu pracowników.