Wirusy są obligatoryjnymi pasożytami – by się namnażać, muszą zainfekować komórkę. W tym celu manipulują nią, przejmują nad nią kontrolę, wykorzystują jej molekularną maszynerię. Wykryte przez układ oporności są przez niego zwalczane, co prowadzi do mniej lub bardziej poważnych objawów choroby. Infekcje niektórymi z nich mogą prowadzić do nowotworów, a innymi do procesów autoimmunologicznych, które polegają na tym, że układ odporności atakuje komórki własnego organizmu. Wybrane są tak dobrze zaadaptowane do organizmu człowieka, że potrafią w nim długotrwale, a w niektórych przypadkach do końca życia, przetrwać, niekiedy systematycznie wyniszczając zdrowie. Zabrały życie niezliczonej rzeszy ludzi – tylko w XX w. wirus ospy prawdziwej zabił niemal 300 mln osób. Zdarza się, że wywołując epidemię o szerokim zasięgu, mogą wpłynąć na różne, a niekiedy nawet na niemal wszystkie, aspekty naszego życia. Nic więc dziwnego, że wirusy na ogół nie budzą naszej sympatii, a raczej strach i awersję.
Czytaj także: Wirusy. Zemsta wyeksploatowanej natury
Wirusów więcej niż gwiazd
Ale jeśli spojrzymy na wirusy z nieco mniejszymi uprzedzeniami i wrogością, co odkryjemy? Odgrywają w naszym świecie niezwykle ważne role. Według niektórych szacunków na naszej planecie jest co najmniej 1031 cząstek wirusowych, znacznie więcej niż szacowana liczba gwiazd we Wszechświecie. Z ekologicznego punktu widzenia działają selekcyjnie, regulując populacje różnych organizmów, włącznie z zasiedlającymi rozmaite środowiska bakteriami.