Anatomia orgazmu
Anatomia orgazmu samic. Nauka długo unikała tego tematu. Czy delfiny mają łechtaczkę?
Najpierw twierdzono, że w pozaludzkim świecie nie istnieje coś takiego jak żeńska przyjemność z seksu. Przyrodnikom, którzy obserwowali zachowania zwierząt w naturalnym środowisku, coraz trudniej było jednak udawać, że tematu nie ma. Kto widział ekspresję twarzy szympansicy bonobo, gdy uprawia seks lub się masturbuje, ten dwa razy się zastanowi, zanim powie, że nie odczuwa ona przyjemności. Stopniowo przybywało więc obserwacji i danych, ale ich analizą i interpretacją w zasadzie nikt się nie zajmował. Skrótowy opis behawioru seksualnego samic pojawiał się najwyżej na końcu prac naukowych – raczej jako ciekawostka, dodatek do „prawdziwej” nauki, czyli tej sprowadzającej żeński rozród do sumy potomstwa urodzonego, wykarmionego i wypuszczonego w świat. Słowem: uważano, że orgazm samic nie jest wystarczająco ważnym zagadnieniem, by się nim zajmować naukowo.
Czytaj też: Monogamia u samic nie jest regułą, a seks to rzecz nieoczywista. A u człowieka?
Łechtaczka delfinów
Pierwsze opisy samic delfinów pochodzą z pism zoologicznych Arystotelesa (IV w. p.n.e.). Uczony zaobserwował, że osobniki żeńskie rodzą młode i karmią je mlekiem, a także są bardzo społeczne. Jego „Historia animalium” zawiera wiele konkluzji dotyczących układów ciała tych zwierząt, nie ma w niej jednak opisów sekcyjnych – tych filozof najprawdopodobniej na waleniach nie przeprowadzał.
Przekroje tkanek delfinów oraz analizy anatomiczne ich narządów zaczęto wykonywać w XVI i XVII w. U osobników żeńskich opisywano macicę oraz – w przypadku ciąży – położenie płodu i łożyska, a także budowę i zawartość gruczołów mlekowych.