Sierota z Kalkuty Rajat Gupta, absolwent elitarnej szkoły inżynierskiej w Indiach, trafił do Harvard Business School, kuźni elity menedżerskiej Ameryki. Okazał się prymusem, co otworzyło mu drzwi do McKinsey, najbardziej renomowanej firmy konsultingu strategicznego na świecie. Był pierwszym nie-Amerykaninem, który wspiął się na sam szczyt. Świetnie się sprawdził w tej roli. Przez 9 lat kierował McKinsey. Gdy w 2003 r. odszedł z firmy, zaczął żyć z reputacji i kontaktów, jakie sobie zbudował. Został powiernikiem Fundacji Rockefellera i członkiem rad nadzorczych wielkich amerykańskich korporacji: Procter&Gamble, AMR (spółka-matka American Airlines) i wreszcie Goldman Sachsa. „W czasie swej 32-letniej kariery Rajat Gupta stał się cennym źródłem rad dla instytucji, rządów i liderów biznesu na całym świecie” – rekomendował go w 2006 r. Lloyd C. Blankfein, prezes Goldman Sachsa, kiedy Guptę wybrano do rady nadzorczej Goldmana. (Blankfein to ten, który wszedł do historii arogancji Wall Street, gdy skromnie ocenił rolę, jaką odgrywa kierowana przez niego instytucja, słowami: „robimy robotę Boga”).
W 2005 r., gdy Kofi Annan przewodził jeszcze Organizacji Narodów Zjednoczonych, właśnie Guptę uczynił swym specjalnym doradcą do reformy zarządzania ONZ. Gupta był mistrzem nawiązywania kontaktów. Zdołał oczarować Billa Clintona, Billa Gatesa i Hanka Paulsona, byłego sekretarza skarbu USA. On i jego żona znaleźli się na liście gości zaproszonych na pierwszą oficjalną kolację, jaką wydał w Białym Domu prezydent Barack Obama na cześć premiera Indii.
Grube ryby biznesu
Przyjaciel, który sprowadził na Guptę całe nieszczęście, to Raj Rajaratnam.