W wielu innych krajach europejskich, wstrząsanych od kilku lat regularną recesją, takich prognoz mogliby pewnie nam ciągle pozazdrościć. My nie potrafimy się z nich cieszyć, bo przyzwyczailiśmy się do wyraźnie wyższych wskaźników, skutecznego nadrabiania w ostatnich latach dystansu do najbogatszych a przede wszystkich nie wiemy, jak dotkliwe będą skutki już widocznego, ostrego hamowania. Może strach ma tylko wielkie oczy, a może minister i premier nie mówią nam całej prawdy? Na razie pocieszają, że na tym etapie „obrony fundamentów gospodarki” nie przewiduje się zmian podatkowych ponad to, co do tej pory ujawniono.
Marne to jednak pocieszenie, bo jednocześnie wiadomo, że w tym i w przyszłym roku płace będą rosły wolno, podgryzie je inflacja, a przede wszystkim wzrośnie bezrobocie. Oficjalna prognoza, że stopa bezrobocia w 2013 roku sięgnie „tylko” 13 procent jest bodaj najbardziej kontestowana przez analityków i ekonomistów. Sądząc po zapowiedziach przedsiębiorców i wydarzeniach ostatnich miesięcy jest prawie pewne, że będzie ono sporo wyższe, raczej rzędu 14-15 proc. A to już jest wskaźnik, który z pewnością negatywnie przełoży się na dane dotyczące np. produkcji przemysłowej i budowlanej, poziom konsumpcji, a następnie przychodów podatkowych budżetu i poziom wydatków, które nie mogą jednak za bardzo się rozjechać. Pasa zaciskać więc będzie nie tylko minister finansów, ale też coraz więcej polskich rodzin. Myśląc o gospodarce, ale używając meteorologicznych porównań czeka nas brzydka jesień i ostra, mroźna zima. A uniknąć tej traumy, wbrew temu co niedawno sugerował Jarosław Kaczyński, nie bardzo jest jak.
Na wzrost eksportu, zwłaszcza do najważniejszych dla nas krajów Unii, i zysków z tego tytułu, nie możemy liczyć.