I to wszystko mimo że mamy konflikt na Ukrainie, sankcje UE wobec Rosji i unijną strategię ograniczania zależności od rosyjskiego gazu. Tak w praktyce wygląda solidarność energetyczna.
Sigmar Gabriel, minister gospodarki i energetyki, a jednocześnie wicekanclerz Niemiec, pojechał do Moskwy, by omówić sprawę budowy gazociągu Nord Stream 2 i importu rosyjskiego gazu. Obiecał, że rząd niemiecki zrobi wszystko, by inwestycja ruszyła w terminie, a Komisja Europejska nie robiła trudności. Wicekanclerz oczywiście zdaje sobie sprawę, że podwojenie przepustowości Gazociągu Północnego, którym gaz płynie z Rosji do Niemiec po dnie Bałtyku, skomplikuje sytuację państw naszego regionu. Zwłaszcza Ukrainy, z którą Rosja musi się dziś liczyć tylko dlatego, że tędy wiedzie dziś główny tranzytowy szlak przesyłu gazu do Europy. Kiedy jednak możliwości bałtyckiej rury dojdą z dzisiejszych 55 mld m sześc. do 110 mld, sytuacja radykalnie się zmieni. 1:0 dla Gazpromu.
Rosjanie próbowali ten cel osiągnąć, planując budowę Gazociągu Południowego (South Stream) po dnie Morza Czarnego, ale Komisja Europejska zablokowała tę inwestycję. W tej sytuacji chcą swój dodatkowy gaz puścić północnym, już przetartym, szlakiem. Trik jest prosty: Rosjanie doprowadzają rurę do granic Niemiec, a dalej to już jest inwestycja niemiecka, Niemcy to biorą na siebie. Uważają, że UE nie ma się do czego mieszać.
Zobaczymy, co na takie naginanie prawa powie Bruksela. Rosjanie kontestują bowiem unijne reguły III Dyrektywy Gazowej i strategię odchodzenia od długoterminowych umów na dostawy gazu. Chodzi o to, by Gazprom nie rozgrywał poszczególnych krajów, jedynym oferując gaz taniej, a innym drożej. Rosjanie uważają, że ich to nie może dotyczyć i tylko pod przymusem podporządkowują się nowym rynkowym regulacjom.