Przez lata szef Ryanaira Michael O’Leary szczycił się, że w jego firmie żadnych związków zawodowych nie ma. Gdy w Lufthansie, Air France czy Alitalii piloci i personel pokładowy walczyli o lepsze pensje albo ochronę przed zwolnieniem, a linie odwoływały tysiące lotów, Ryanair mógł triumfować. Jego klienci bać się musieli co najwyżej strajków kontrolerów ruchu powietrznego. Jednak teraz, po raz pierwszy w historii irlandzkiego molocha, jest inaczej.
Coraz więcej pilotów Ryanaira głośno buntuje się przeciw warunkom pracy i płacy. Chcą nie tylko zarabiać więcej, ale też mieć normalne kontrakty, gwarantujące socjalne bezpieczeństwo zamiast fikcyjnego samozatrudnienia. Decydujący okazał się jesienny kryzys, gdy linia musiała odwołać tysiące lotów z powodu, jak twierdziła, błędów w organizacji grafików załóg.
Chociaż Ryanair nigdy nie przyznał, że brakuje mu pilotów, związki zawodowe w różnych krajach europejskich poczuły krew. Stwierdziły, że to idealny moment, by zmusić irlandzkiego giganta do ustępstw. Bo jeśli nie teraz, to kiedy?
Strajki w liniach lotniczych Ryanair. O co chodzi pilotom?
W coraz ostrzejszym konflikcie nie chodzi wcale tylko o warunki pracy pilotów. Chodzi przede wszystkim o to, czy Ryanair zacznie w ogóle uznawać związki zawodowe za partnera i z nimi rozmawiać. Czy też, jak dotąd, będzie negocjował wyłącznie z przedstawicielami załóg, osobno w każdej swojej bazie. Dla Ryanaira na szali stoi cały model biznesowy, oparty na atrakcyjnych cenach biletów dla klientów, ale też wyjątkowo niskich wydatkach własnych. To nie instytucja charytatywna, lecz bardzo zyskowny biznes.