Amerykański politolog Roger D. Masters uznał, że polityka oznacza formę rywalizacji między ludźmi o zdobycie takiej pozycji, która umożliwia wydawanie poleceń pozostałej części społeczeństwa. W społeczeństwach pierwotnych przywódcą był osobnik najsilniejszy. W ustrojach demokratycznych, by wyłonić przywódców, organizuje się wybory.
Podstawowym warunkiem przywództwa politycznego jest umiejętność i możliwość takiego wywierania wpływu na innych, który powoduje, że z własnej woli ulegają władzy lidera. Taka uprzywilejowana pozycja może wynikać z trzech czynników.
Po pierwsze – z popularności lidera. Jednak sama popularność nie gwarantuje podążania za nim, a jedynie chęć bycia z nim. Tym samym nie zabezpiecza przed dezercją w sprzyjających okolicznościach.
Po drugie – naśladowania przywódcy. Przejawia się to w imitowaniu jego zachowania (np. fizycznego upodabniania się, czy posługiwania tymi samymi powiedzeniami).
Po trzecie – koniecznym elementem przywództwa jest podążanie za przykładem i poleceniami wodza. Dopiero osiągnięcie przez lidera tego trzeciego etapu, gdy jest on jednocześnie popularny i naśladowany, zbliża lidera do charyzmy.
Ale określenie, czym powinien się charakteryzować lider, aby być popularnym, naśladowanym i wzbudzać posłuch, nie jest tak proste, jakby się mogło wydawać. Z pewnością jednak powinien on mieć dojrzałą osobowość.
pracować nad sobą czy nad wyborcą?
Próbę opisu dojrzałej osobowości można odnaleźć w opracowanej w połowie XX w.