Ludzie w Czarżu czekali latem ubiegłego roku na dwie rzeczy: na dożynki plenerowe i na nastanie nowego proboszcza parafii NMP. Jednak wiosną przychodzi do sołtysa Zielińskiego Natalia, niezapowiedzianie, i zaczyna opowieść o maszynach latających, jakby opowiadała mu swój sen, w którym z powietrza widzi Czarże, Wisłę, łąki nad jeziorem, a z lądu ludzi miejscowych, pół tysiąca przyjezdnych, piwko i kiełbaski sprzedawane przez strażaków. Natalia umie mówić w sposób wymuszający uwagę, ma to po babci, sołtys słucha, ale w myślach już złapał się za głowę i pojękuje. Jest młodym człowiekiem, internautą.
Ale jest też człowiekiem arkusza kalkulacyjnego, studentem zaocznego zarządzania. Samoloty krążą nad Czarżem. Zabierają ludzi z łąk, znów wzbijają się do lotu. Niebo pełne kolorowych balonów. A w kasie sołtys ma tysiąc złotych na organizację dożynek. Z szacunkiem dla marzeń dziewczyny, rozłożyć musi ręce przed kalkulacją.
***
Natalia ma 21 lat. Jeździ obitym służbowym Seicento po rewirze handlowym, 300 km dziennie po sklepach spożywczo-przemysłowych, zbiera zamówienia na towar, wstawia towar, wisi na komórze, pcha faksy i przelewy; nocami siedzi w Internecie i posyła cefałki w sprawie zmiany pracy. W obecnej hurtowni ją cenią. Za urok, który działa na słupek zbytu. Że misja w niej szczera, uśmiech, w oku błysk; że zachwalając karmę dla kotów, niechcący w ludziach wyzwala głód.
Niby cenią, ale lepszy samochód, Pandę, zabrali i dali komu innemu, a jej dali ten obity. Więc Natalia wysłała cefałkę do przypraw – rano już jej kierownik o tym wiedział, wiedział, że ją traci z hurtowni, słupek poleci na łeb, na zebraniu pytał smutno: czy ktoś z państwa wysyłał CV do przypraw?