Weekendy Monika spędzała z rodziną w spa lub dobrych hotelach. Lubiła Mikołajki i Wisłę. Chwaliła obsługę w Hotelu Gołębiewski. Nie kręcili nosem, gdy o północy wzywała roomservice. – Teraz mam ochotę na jajecznicę z boczkiem – mówiła, podnosiła słuchawkę i wzywała kelnera. Nie lubiła schodzić rano do hotelowych restauracji. Skarżyła się na tłok i brak intymności. Śniadania zamawiała do łóżka jak jakaś Alexis czy księżna Diana. Te kilkaset złotych za dodatkową usługę nie grało roli.
– I dopiero po jej aresztowaniu zdałem sobie sprawę, że to ja byłem sponsorem tych wszystkich śniadań podawanych do łóżka, luksusowych samochodów i szastania pieniędzmi na prawo i lewo – opowiada jej były przyjaciel Wiktor.
Choć to nie cała prawda. Monika B. w ostatnich latach utrzymywała się też dzięki hojności innych obywateli Limanowej, którzy dzień po dniu pomagali budować w gminie finansową piramidę.
Zasada wielopoziomowego finansowania
Jeśli chce się robić wielkie pieniądze, trzeba zacząć od ludzi, którzy najbardziej ufają. Dlatego w piramidach najważniejsza jest zadowolona rodzina. To rodzinę trzeba najpierw oszukać, a potem idzie już łatwiej. Tak uważa Tadeusz Makarski, który niedawno usunął z rodzinnego albumu wszystkie zdjęcia swojej kuzynki Moniki B. – Gdy zacząłem interesować się systemami wciągania ludzi w takie machinacje, zrozumiałem, że byliśmy jej wizytówką i reklamą – opowiada. – Potrzebowała nas, by pokazać innym ludziom i powiedzieć, że dzięki niej odnosimy sukces. A skoro jesteśmy zadowoleni, to wszystko jest bezpieczne. Własnej rodziny przecież się nie oszukuje.
Na długiej liście budowniczych piramidy z Limanowej, którą sporządził niedawno prokurator, Tadeusz Makarski zajmuje pierwsze miejsce.