Pierwsza mama urodziła Damiana. Druga wzięła go z ośrodka adopcyjnego w Zielonej Górze, ale ciągle chorował. Tuż przed załatwieniem ostatnich formalności zrobiła mu jeszcze test na HIV. Wyszedł pozytywnie. I oddała Damianka. Kiedy miał 11 miesięcy, znaleziono mu trzecią mamę, Elę. Wtedy już było trudniej o nową mamę. Damian mówi, że po takie dzieci nie stoi się w kolejce.
Mama Ela była pielęgniarką i nie bała się wirusa. Dali mu z tatą Januszem swoje nazwisko. Od tamtej pory nazywa się Damian Płócienniczak. Do śniadania i kolacji łyka pięć kolorowych pastylek. Kiedy był mały, grymasił. Mama mówiła: Damianku, musisz, żebyśmy mogli cię jak najdłużej kochać. Dziś ma lat dziewięć i pół. Zdążył poznać negatywność pozytywnego życia.
Panie się bały, że pogryzie dzieci
Kiedyś kilka dni chodził do żłobka na zajęcia z rytmiki. Pewnego dnia mama zaufała pani pięknie przygrywającej dzieciom na pianinie i zdradziła tajemnicę Damiana. Kazali więcej nie przychodzić. Więc już w szkole angielskiego Helen Doron mama mówiła językiem ezopowym, że syn jest chory na ludzki wirus upośledzenia odporności. Mamy bardzo współczuły. Jaki biedny chłopczyk, pewnie często choruje? Kiedy odkryły tajemnicę, zażądały przeniesienia swoich dzieci do innej grupy, a Damian na pożegnanie dostał (nieodpłatnie) teczkę z ćwiczeniami, jakie należy stosować w technice Helen Doron. W domu.Potem nie chciały go trzy przedszkola. Panie się bały, że pogryzie dzieci. Mama tłumaczyła, że syn nie gryzie, a nawet gdyby, w jego ślinie są śladowe ilości HIV. Trzeba by wypić jej z litr. Gorzej byłoby, gdyby ktoś ugryzł Damianka i jego krew dostała się do śliny.