Tadeusz Skliński, autor 400 stronicowej biografii i dyskografii Niemena, nie przeszedł na ty z Czesiem – jak niektórzy – dopiero po jego śmierci. 42 lata jeździł za (i z ) Cześkiem na koncerty. Był zgorszony numerem, jaki wdowa wycięła narodowi na Powązkach – przed grawerowanym „Czesław Niemen” na urnie nie pozwoliła dodać „Świętej Pamięci”. Za to, że Czesio w ogóle ma grób, naród powinien dziękować Romkowi. Roman Wydrzycki to kuzyn ze strony ojca. Wdowa chciała Czesia rozsypać gdzieś nad puszczą, ale Romek zrobił larum i się wycofała. Po śmierci – tłumaczy Tadeusz Skliński – Małgorzata Niemen i jej dwie córki Natalia i Eleonora zaczęły dorabiać Czesiowi gębę niekatolika.
Wdowa
Czesław chorował na nowotwór układu chłonnego. Nie zostawił testamentu. Nie spodziewał się. Był styczeń 2004 r. W szpitalu, gdzie leżał rutynowo, wymieniali okna. Zmarł na powikłania związane z zapaleniem płuc. Zostawił ją z rozrzuconymi w domu umowami, nutami, strzępem karteluszek z rzeczami do pozałatwiania. Cały ten twórczy kram.
30 lat wcześniej. Ona, jedynaczka, ma lat 18, kiedy spod skrzydeł rodziców trafia pod skrzydła starszego o 16 lat mężczyzny. Minęli się w Wytwórni Filmów Fabularnych na Chełmskiej. On robił muzykę do filmu „Dziewczyny do wzięcia”, ona trochę statystowała. Śliczna, wówczas początkująca, później jedna z największych polskich modelek. Ma w szkole zajęcia o Norwidzie, on jej recytuje wiersze, tłumaczy, co poeta miał na myśli. Jeżeli potem do niej mówi: spal mnie i rozrzuć, dla niej to był mus. Co poeta sobie życzy!
Nie przyjęła odznaczeń pośmiertnych.